Krótka historia dnia wczorajszego

Kiedyś nazwałam bękartem dziecko kogoś bardzo mi bliskiego.
Było to dawno, bardzo dawno temu, trochę się posprzeczałyśmy i od słowa do słowa...mniejsza o to.
Czasami myślę, że mam za swoje.
Dzisiaj ona ma swojego nastoletniego "bękarta" (którego zresztą kocham jak swoje Smile

) ja wyrzuty sumienia. Prześladuje mnie myśl że "Pan Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy" powiedziałam o jedno słowo za dużo, wiem że nie powinnam.

Kiedy mała miała kilka tygodni, została pod moją opieką...pamiętam jakby to było wczoraj, popłakałam się wtedy, pogłaskałam ją po główce i przeprosiłam za te paskudne słowa.

...Czasami myślę, że może gdybym przeprosiła też mamę małej moja sytuacja by się zmieniła...

Wiem, że targają nami sprzeczne uczucia, ale dziecka nie powinno się mieszać w rozliczanie spraw dorosłych.

Kostuszko, mądrze myślisz... Też uważam, że jesteśmy rozliczani ze swoich błędów już za życia... I też zastanawiałam się, czy strata Naszego Aniołka to jakaś nauczka Neutral

W każdym razie nawet tak bolesne i przykre doświadczenie uczy pokory i sprawiedliwości wobec innych...

Pracuję jeszcze nad jedną rzeczą...nad moimi ukradkowymi, zazdrosnymi spojrzeniami na kobiety w ciąży. Nie życzę im źle, tylko bardzo chciałabym być na ich miejscu. Kiedy patrzę na ciężarne, łapię się na pytaniach z cyklu "w czym ona jest lepsza ode mnie?" " i zaraz sama karcę się za tę zazdrość, i myślę, że przecież może ona też kiedyś poroniła, może dlatego tak dumnie prezentuje brzuszek bo też o niego walczyła.

To też całkiem normalne i chyba każda z Nas to przechodzi Neutral

Wkońcu i Nam się uda Smile

:*

Wiem Agnesko, że się uda Smile

Ja tez tak czułam.Minęło niedawno.Nawet poczułam takie ziarenko zazdrosci w sobie jak sie niedawno okazało że kuzynka oczekuje bliżniaków.I mas racje Kostucho, wiele kobiet porania i potem tak sie ciesza wyczekana ciąża że ja bardzo eksponuja.już gdzies tu pisałam że mnie otaczaja własnie takie kobitki ktore maja za soba wiele cierpienia ale sie nie poddawały:znajoma urodzila blizniaki w 6 miesiacu-zmarły, potem córeczkę też w 6 mies-zmarła po pół roku,potem poroniła wczesna ciąże, nastepnie córeczkę urodziław 7 mies. z wada serca ale Liwia ma już 6 lat i ma sie dobrze.I potem znowu poronienie i po roku urodziła chłopca w 9 mies bez komplikacji.Tak chciała miec dwójke maluchów i ma! Nie wolno sie poddawac:)

O rany Karolka, ależ ta Twoja znajoma się nacierpiała, jestem pod wrażeniem, silna kobieta, chylę przed nią czoła.
Takie smutne historie, ze szczęśliwym finałem, dodają mi siły i nie pozwalają tracić nadziei.